Beeldentuin 2017, Ravesteyn Heenvliet
In het werk van Hans van der Ham laten zijn veelal atypische figuren zich niet direct raden. Hoewel de meeste beelden aan de mensfiguur gerelateerd zijn, blijven zij als zodanig ondefinieerbaar. Vanachter deze ‘maskerade’ lijken zij zich echter op een andere manier bloot te geven. Gezichten ontbreken vaak, maar de houdingen spreken des te meer. Ondanks de robuuste klei tonen deze vooral kwetsbaarheid, alsof ze hun eigen bestaan in twijfel trekken.
Zegt dit wellicht iets over een mogelijk verborgen binnenwereld? Een aangenomen personae als noodzakelijke bescherming tegen een meedogenloze buitenwereld?
De beelden doen ons afvragen of we het als individu redden in de massa. Trekken wij ons bewust terug achter een masker? Wie kun je vertrouwen?
Het zijn enkele vragen die Van der Ham zichzelf stelt.
